اى ماه من که غیب ز انظار مردمى***آیا شود وصال جمالت نصیب من
کردى یکى تجلّى و گشتى دلم کباب***گشتم مریض هجر بیا اى طبیب من
هر دم خیال وصل تو آید به دل زیأس***گویم کجا منىّ و جنابِ حبیب من
یاد آورم چو مور و سلیمان و مُحتَشَم***آید هزار مژده به قلب کئیب من
شکوى نمودمى به جنابش که اى عزیز***از سوز هجر او و کلام رقیب من
عقل آنکه او معلَّم نور هداى اوست***در جمله اى ز حضرت او شد مجیب من
پس زو ندا رسید ز غیب آنکه صبر کن***زود است تا سماع نداى خطیب من
گفتم که اى عزیز ، چسان مى توان کشید***درد فراق مثل تو قلب قریب من
ازلطف پس رسید ندائى که رُوح یافت***وز رَوح جان فزاش ز عقل لبیب من
باشد چسان غریب دلى کو مرا مقرّ***گردیده است و هست قرین و قریب من
گفتم که نیست بهر قرین تو غربتى***لیکن به دل جمال تو گردیده زیب من
بشنیدمى ز غیب طلب کن فرج ز حق***تا این جهان جنان شود از روح طبیب من
... .
مرحوم آیت الله میرزا محمّدباقر فقیه ایمانى
برچسب ها : سلوک ,
