شکر خداى است طوطى نطقم که مُلهم است کاندر نواى وصل شَهَنشاه اعظم است
حمد آن قدیم راست که در عرصه وجود حادث نمود پرتو نورش که دائم است
شاهَنشَهى که مسند او عرش کبریاست قدرش عظیم و نزد خدا بس معظّم است
حکمش متین و در همه ذرات نافذ است فرمانرواى کلّ و امام دو عالم است
روح الامین به بندگیش شاد و مفتخر بر جمله انبیاى مکرّم مقدّم است
از پرتو وى است چین ارض برقرار این نُه رواق چرخ بپا همچه محکم است
از ممکنات ز فیض وجودش اگر شود ممنوع از یقین که جهان در تلاطم است
مستور از خلایق لیک همچو آفتاب ملک وجود از اوست چو گلزار خرم است
مهدى حقّ و هادى خلق و امام دین چون حق به عدل ثابت و بر قسط قائم است
درّ کمال روح وى جسم او صدف وین عالم وجود وِ را بحر قُلزُم است
غواص عقل کو که بجولان فکر تیز آرد ثناى همت و عشقش معلم است
شاید رهى به جانب عرفان او برد با لطف کردگار که اینش متمم است
لیک این رهى بود که نه هر رهروى در او راهش بود جز آنکه به اسرار محرم است
چشم عدو است کور و بود او چو آفتاب اندر حجاب غیبْ ز اشرار ظالم است
مخفى چو گشت شمس وراء حجاب ابر چون میتوان نمود به چشمى که برهم است
آن گوهرى که نزد خدا بس گرانبهاست اندر خزانه اى که ز هر فتنه سالم است
در انتظار مقدم آن شاه مستطاب ز آدم گرفته جمله چنین تا به خاتم است
گردید بس دراز شب هجر فَرقَتش دلهاز خون چشم پر از آب چون یم است
آیا شود طلوع کند صبح وصل او آید بشارت آنکه دگر آخر غم است
یا صاحب الزمان به ظهورت شتاب کن مى بینى این چنین که پر از کفر عالم است
احکام دین خراب ، قوى شد اساس کفر شد هر حرامى حلّ ، حلائل محرم است
برچسب ها : سلوک ,
