زندگى پیامبرگونه

قال رسول الله(ص):

من یرید ان یحیى حیاتى، و یموت مماتى،ویسکن جنة الخلد التى وعدنى ربى‏فلیتول على ابن ابى طالب،(ع)فانه لن یخرجکم من هدى،ولن یدخلکم فى ضلالة.

                                                                                             الغدیر 10: 278.

رسول خدا(ص) فرمود:

کسى که مى‏خواهد زندگى و مرگش همانند من باشد و در بهشت جاودانه‏اى که پروردگارم به من وعده کرده، ساکن شود، ولایت على بن ابى طالب(ع) را انتخاب کند، زیرا او هرگز شما را از راه هدایت بیرون نبرده، به گمراهى نمى‏کشاند.

احادیثی از انتظارفرج :

برترین اعمال امت من انتظار فرج است .

 « پیامبر اکرم (ص)»

در انتظار فرج باشید واز رحمت خدا نومید نشوید .

 « امام علی (ع)»

آن که منتظر فرج ما است ، همچون کسی است که در راه خدا در خون خود تپیده باشد .

« امام علی (ع)»

منتظران ظهور امام مهدی (عج ) برترین اهل هر زمان اند .

 « امام سجاد (ع)»

در شب و روزت منتظر فرج مولایت باش .

« امام صادق (ع)»

آنکه به ما ایمان آورد وسخن ما را تصدیق کند منتظر امر [ فرج ] ما باشد ، همچون کسی است که زیر پرچم قائم به شهادت برسد .

 « امام صادق (ع)»

منتظر ظهور امام دوازدهم مانند کسی است که در رکاب پیامبر خدا شمشیر کشیده است واز ایشان دفاع می کند .

« امام صادق (ع)»

خبر دادن پیامبر از بی بند و باری زنان در آخرالزمان :

پیامبر خدا (ص)می فرمایند : دو گروه از دوزخیان را هنوز من ندیده ام ، گروهی که تازیانه هایی مانند دم گاو در دست دارند و مردم را با آن می زنند و گروهی دیگر زنانی که پوشش دارند اما برهنه اند ، کجراهه می روند و دیگران را نیز به کجروی تشویق می کنند ، سر هایشان همچون کوهان خراسانی فرو هشته است .

شفاعت پیامبر در روز قیامت :

پیامبر خدا(ص) می فرمایند : هر پیامبری به درگاه خدا دعایی کرده و از او چیزی خواسته است ، اما من خواهش خود را برای شفاعت امتم در روز قیامت نگهداشته ام.

خداوند به من فرمود از او خواهشی کنم ، اما من خواهش خود را برای شفاعت مومنان امت خود در روز قیامت به تاخیر انداختم و خداوند پذیرفت.

بسم الله الرحمن الرحیم

   بی عمر زنده‌ایم ما

چه بی عار مردمی هستیم ما! چه بی آب چشمانی در سر کاشته ایم! چه بی رقص دست و پایی به خود آویخته ایم!«چه بی نشاط بهاری که بی تو می رسد!» فریاد!از این روزهای بی فرهاد. حسرتا!از شبهای بی مهتاب. فغان!از چشم و دل ناکشیده هجر. آیا هنوز،نوبت مجنون است و دور لیلی؟پنج روزی که نوبت ماست،
مغلوب کدام برج نحس است؟تهمت نحس، اگر بر زحل ننهم، با طالع پرده نشین،چه می توانم گفت؟ حافظایک بار دیگر بر سینه ی مرده خوار من بنشین و بخوان! کاروان رفت وتو در خواب و بیابان در پیش
کی روی؟ ره زکه پرسی؟چه کنی چون باشی؟ مهپاره های سعدی،اینک همه بر سفره ی مار و مورند.تو که از ماه تا ماهی،بر خوان خود،نشانده ای،از او این خاکساری را بپذیر: در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم.
بدان امید دهم جان، که خاک کوی تو باشم. شمس را در مثنوی نمی آراستی،اگر دیده بودی،خورشید چه سان،هر صبح بر سر و روی موعود ما بوسه می زند؛چه سان، هر شب،ماه در گوشه ی محراب سهله،به عقیق خاتم او می اندیشد؛چه انبوه ستارگان، غبار راه او،بر خود می آویزند،چه دلفریب غنچه هایی،که در نسیم یادش، سینه می گشایند! نی را به شکایت نمی خواندی،اگر دیده بودی،در نیستان چه آتشـی
افتاده است! ای قیامتگاه محشر! در این غوغای عاشق پیشگی ها،کسی هم تو را جست؟ کسی گفت آیا،به شَکَر خواری،نباید از شکرساز غفلت کرد؟به مه پرستی،از آسـمان نباید چشم دوخت؟شراب نیم خورده نباید،به پای درختان انگور ریخت؟دهان را که معدن بوسه و کلام است،از ناسزا نباید انباشت؟
کسی گفت آیا: دوست دارد یار این آشفتگیکوشش بیهوده،به از خفتگی…؟
ولی من که از هزارْ زخمِ شرافت،در مریضخانه ی عشقم،با تو می گویم.از
درازیِ راه؛از سنگینی بار؛از گل اندودی دل؛از پا و دست بی دست و پا؛از
گنگی سر؛از تنگی رزق؛از بی رحمی باغبان هایی که فقط،پاییز و زمستان،
آهن به در چوبین باغ می کوبند،و تیغ و تبر را خط و نشان می کنند.
با تو می گویم.از شوکران غیبت،که هنوز بر جام انتظار می ریزد؛ از
بغض های جمعه شب،که گلو می فشارد،سینه می دَراند،و عبوس می نشیند.
باور کن که بی عمر، زنده ایم ما.
و این بس عجب مدار؛
«روز فراق را که نهد،در شمار عمر».
که گفت عمر ما کوتاه است؟عمر ما هزار و اند حجله دارد.
روزگار درازی است در نزدیک ترین قلّه به آسمان-میان ابرها-نفس
از کوهستان سرد زندگی گرفته است.
بی عمر هم می توان زندگی کرد،و ما این گونه بودن را از سرداب سامرّا
تا روزگار اکنون،پاس داشته ایم.
ای شادترین غم!
شکوه تو چنین مرا به شکوه واداشت،ومن از صبوری تو در حیرتم.
آرزونامه های مرا که یک یک،پر می دهم،به دانه ای در دام انداز، و
آنگاه،جمله ای چند بر آن بیفزا؛تا بدانم که نوشتن را خاصیتی لست شگرف.
اینک کودک دل را به خواب می برم:
«شِکْوه چرا؟مگر نه این که غیبت،سراپرده ی جلال است، و غمگنانه ترین فریادِ عاشقان،جشن حضور؟».

محبت امام زمان(عج)

محبّت امام زمان عجّل‌الله‌ تعالی ‌فرجه چیزی خریدنی نیست. محبّت باید به دل انداخته شود و دل آن محبّت را هضم کند. کسانی که خدمت معصومین علیهم‌السلام می‌رسیدند، خود دلباخته‌ی آن‌ها می‌شدند و محو اعمال و نگاه‌ها و گفتارشان می‌شدند. محبّت آن‌ها چنان در دلشان می‌افتاد که همه چیز از ذهن رفته و فقط محبّت ولی خدا جای داشت. پس این گونه محبّت‌ها هرگز از بین نخواهد رفت و ما در حال حاضر در زمان غیبت زندگی می‌کنیم و به‌دور از ولی نعمت، اما نمی‌شود گفت به دور، زیرا کسی که تمام اعمال ما را در نظر دارد، از هر فرد دیگری به ما نزدیک‌تر است. پس گرفتن و جذب شدن محبّت کسی که همانند آفتاب پشت ابر است، سنگین‌تر و سخت‌تر است. اما کسانی که محبّتی در دلشان از این امام حیّ و حاضر دارند، خود را چنان به امام نزدیک در نظر می‌گیرند که گویی امام در نزدیکی آن‌ها زندگی می‌کند. پس چنین محبّتی از این امام در نبود او خود گواه نزدیکی ست.