با سلام :

فرارسیدن ماه محرم ، ماه خون و قیام را به شما حسین دوستان تسلیت می گویم.

                                                                                        التماس دعا...

سیره امام حسین‏«ع‏»

سیره اخلاقى و رفتارى سید الشهدا«ع‏»نشان دهنده روح بلند او و تربیت در دامان‏پیامبر و على‏«ع‏»و تجسم قرآن کریم در عمل و اخلاق اوست.مهمان نواز و بخشنده بود،به خویشاوندان رسیدگى مى‏کرد،سائلان را محروم نمى‏گذاشت،به فقیران مى‏رسید،برهنگان را پوشانده و گرسنگان را سیر مى‏کرد،بدهى بدهکاران را مى‏داد،بر یتیمان‏شفقت و مهربانى داشت، ضعیفان را کمک و یارى مى‏کرد،صدقاتش فراوان بود و مالى که‏به دستش مى‏رسید میان تهیدستان تقسیم مى‏کرد.بسیار عبادت خدا مى‏کرد و روزه‏مى‏گرفت،بیست و پنج بار پیاده به سفر حج رفت،شجاعتش زبانزد همگان بود،در میدان‏نبرد استوار و بى باک بود،اراده‏اى نیرومند و روحیه‏اى والا داشت،هرگز ذلت و حقارت رانمى‏پذیرفت،مرگ را بر زندگى ذلیلانه ترجیح مى‏داد،غیرتمند بود،صراحت لهجه وصلابت در بیان حق داشت،حلم و بردبارى و تحملش بسیار بود،کریم و بزرگوار بود و باکمترین بهانه‏اى غلامان و کنیزان خویش را آزاد مى‏کرد،شبها انبان غذا به در خانه‏محرومان مى‏برد،متواضعانه با فقیران و مساکین همنشین و هم غذا مى‏شد.امر به معروف‏و نهى از منکر را دوست داشت و از خلافها و جنایتهاى ظالمان بشدت انتقاد مى‏کرد،جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود،کینه بدى کننده را به دل نمى‏گرفت،اهل عفو بود،بزرگى روح و کرم او همه را شیفته رفتارش مى‏ساخت،خانه‏اش پناهگاه و مرکز امیددرماندگان بود،اهل شب زنده‏دارى بود،در شب و روز هزار رکعت نماز مى‏خواند،در ماه‏رمضان ختم قرآن مى‏کرد،پولها و بخششهایى را که معاویه مى‏فرستاد مى‏گرفت و میان‏فقرا تقسیم مى‏کرد،سالى یک بار نصف همه دارایى خود را در راه خدا به نیازمندان صدقه‏مى‏داد،ثروت را ذخیره نمى‏کرد،محاسن خویش را خضاب مى‏کرد.

خصلتهاى برجسته و سیره متعالى آن حضرت،در صحنه‏هاى مختلف نهضت عاشورانیز جلوه داشت.به عنوان نمونه:قاطعانه بیعت با یزید را رد کرد و از مدینه خارج شد،درسخت‏ترین شرایط محاصره و سختى و تشنگى در کربلا هم پیشنهاد تسلیم شدن و بیعت‏را نپذیرفت، عزتمندانه به استقبال شهادت رفت،جوانمردانه به حر و سپاه تشنه او درطول راه آب داد و بالاخره توبه حر را روز عاشورا پذیرفت،بیعت‏خود را از یاران‏برداشت تا هر که مى‏خواهد برگردد،غلام و خادم خویش را هم آزاد گذاشت و از اوخواست که اگر مى‏خواهد برود،به یتیمان مسلم بن عقیل پس از شهادت پدرشان مهربانى‏کرد،شب عاشورا را براى مناجات و تلاوت قرآن و عبادت مهلت‏خواست،تا آخرین‏لحظات حتى در قتلگاه هم حالت تسلیم و رضا داشت،بر سختیها و شداید کربلا وشهادت اصحاب صبورى کرد،روز عاشورا با آن همه داغ و مصیبت و تشنگى و تنهایى‏چون شیر جنگید و از انبوه دشمن نهراسید،قیام خویش را با انگیزه امر به معروف و نهى‏از منکر دانست،بارها در طول سفر کربلا بى‏اعتبارى دنیا را گوشزد کرد و زهد خویش رانشان داد،هتاکیهاى دشمنان را روز عاشورا حلیمانه تحمل کرد، اثر انبانهایى که به خانه‏محرومان برده بود،پس از شهادتش بر پشت و دوش آن حضرت دیده شد

بنازم

خال زیبای جمال دلربایت را بنازم                    بوی عطر جانفزای خاک پایت را بنازم

گرچه سرو ناز نازد بر قدو بالای نازش              سرو نازم ناز کم کن نازهایت را بنازم

دردمندم از فراقت ای طبیب دردمندان               هم غم درد فراق و هم دوایت را بنازم

ای صفای هر مصفا مهدی زیبای زهرا(ص)       از صفای قلب می گویم صفایت را بنازم

گر بلا بارد چو باران بر سرم در راه وصلت         فاش می گویم حبیبا من بلایت را بنازم

من گدایم من گدایم بر در گدایان در تو                عزت و جاه وجلال هر گدایت را بنازم

 

 

برچسب ها : سلوک  ,

ظهور چیست ؟

ظهور واژه ای در زبان عربی است که برگرفته از کلمه ظهر می باشد ، زبان شناسان عربی « ظهر » را حاکی از هر نوع بروز وآشکار شدن که همراه با قدرت وقوت باشد ، دانسته اند . به واژه ظهور در ایات وروایات نیز اشاره شده ، چنانچه در قرآن کریم هم در آیه شریفه « هو الذی ارسل رسل بالمهدی ودین الحق ... » یعنی « اوست که پیامبر خود را برای هدایت ودین حق فرستاد تا او را بر تمام ادیان چیره سازد اگر چه مشرکان نپسندند » که در یک معنا پدیدار شدن با قدرت وشکوه است . در این آیه ظهور به دین اسلام وحقایق قرآن ومعارف اسلامی نسیت داده شده است .

احادیثی از ظهور امام مهدی (عج)

هرگاه آواز دهنده ای از آسمان آواز داد که . « همانا حق در میان خاندان محمد است » ، در آن هنگام نام مهدی بر سر زبان های مردم می افتد واز جام محبت او می نوشند وجز نام او بر زبان ندارند .

« امام علی (ع)»

خداوند قائم ما را از پس پرده غیبت بیرون می آورد وآنگاه او را از ستمگران انتقام می گیرد .

 « امام حسین (ع)»

آنگاه کا برپادررنده عدالت (امام مهدی عج ) قیام کند ، عدالتش نیکوکار وبدکار را فر می گیرد .

 « امام حسین (ع)»

آنگاه که قائم ما قیام کند ، خدا آفت را از شیعیام ما بزداید ودلهایشان را چون پاره های آهن [ استوار ] سازد .

« امام سجاد (ع)»

منم که زمین را از عدالت لبریز می کنم ، چنانکه از ستم آکنده است .

« امام مهدی (عج (»

منبع اصلى اعتقاد به اصل امامت  و ایمان به ظهور حضرت مهدى (علیه السلام)

پرسش :

اعتبار و جایگاه امامت و رهبرى و ایمان به ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) از چه منابع اسلامى استفاده شده است؟ و رویدادها و گذشت زمان در تکمیل ابعاد مختلف این اصل چه تأثیرى داشته است؟

پاسخ:

اعتقاد به اصل امامت و رهبرى جامعه از مسائل اساسى اسلام است و در متن تعالیم آن قرار دارد.

بر طبق آیه اى از قرآن کریم، امامت منصبى است که به حضرت ابراهیم خلیل(علیه السلام)پس از آن آزمایش بزرگ ـ ابتلاء به کلمات ـ اعطا شده است طبق روایاتى که متواتر هم هستند، شیعه و سنى هر دو آن ها را نقل کرده اند، این منصب در اهل بیت پیغمبر(صلى الله علیه وآله وسلم) هم قرار داده شده است و آنان به این موهبت بزرگ الهى اختصاص یافته اند.

بر این اساس مقرر شده است که در هر عصرى، فردى از این خاندان که واجد صلاحیت هاى لازم از جمله علم و عصمت است عهده دار منصب امامت و رهبرى باشد.

چنین شخصى حجت خدا و عِدل قرآن و راهنماى مردم و نگهبان دین و شریعت است، امامت اصلى است که از دوره رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) تا زمان ما برقرار بوده است و از زمان ما تا پایان جهان هم ادامه خواهد داشت و نقطه کمال ظاهرى و شکوفایى کامل آن در دوره ظهور مسرّت بخش حضرت مهدى(علیه السلام) و برپایى حکومت عدل واحد جهانى آن حضرت است که با شکوفایى همه استعدادهاى بشرى و تکامل اندیشه ها و آشکار گشتن برکات زمینى و آسمانى جهان پر از قسط و عدل و خیر و برکت خواهد شد.

برنامه تشکیل امت نوین جهانى که باید منتهى به گسترش عدالت و حاکمیت توحید گردد، از متن تعالیم اسلام استفاده مى شود. قرآن کریم در چند سوره آن را اعلام کرده است و صدها روایت نبوى از جهانى شدن اسلام و حکومت عدل و استقرار امنیّت کامل در روى زمین، پس از ظهور مهدى موعود(علیه السلام) ـ که از دودمان رسالت و فرزندان على و فاطمه(علیهم السلام) و هم نام و هم کنیه پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) است ـ خبر داده است.

اعتقاد به ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) با اوصاف ذکر شده مطلبى است که در نصوص اولیه اسلامى مطرح شده است. و بر حسب احادیث متواتر، پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) از این واقعه مبارک خبر داده اند و از امت خود درخواست کرده اند که در انتظار این روز بزرگ باشند.

اگر چه مسأله ظهور از بشارات کلّى مربوط به عالم گیر شدن اسلام و غلبه حق بر باطل، استنباط مى شود; ولى این به آن معنى نیست که مسأله ظهور تنها یک مفهوم استنباطى از مضمون احادیث است. چون متن و عین عبارات نصوص روایى به طور مستقل بر آن دلالت دارند و استناد عمده اهل ایمان به همین نصوص است که با صراحت به ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) و علائم آن دلالت دارند.

وقتى که معلوم شد مبناى پیدایش این عقیده، بشارت هاى کلّى و نصوص و متون روایى است مى توان گفت اوضاع و رویدادهاى تاریخى که بعد از پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) رخ داد در پیدایش آن نقشى نداشته است.

زیرا مبدأ این اندیشه عصر رسالت است و احادیث مربوط به آن متجاوز از هزار روایت است که در کتاب هاى حدیث و تفسیر و بسیارى از کتاب هاى دیگر نقل شده است و علماى بزرگ اهل سنّت هم درباره آن کتاب هاى مستقلى تألیف کرده اند و کتاب هایى که بیش از دوازده قرن از تألیف آن ها مى گذرد و توسط بزرگ ترین خبرگان و محققان علوم اسلامى نگاشته شده اند با صراحت دلالت دارند که شخص پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم)مسأله ظهور مهدى موعود(علیه السلام)را بشارت داده اند و این بشارت ها را صحابه آن حضرت و تابعین صحابه و بعد از آن ها طبقات دیگر از مردم نقل کرده اند.